حسود

حسود نیستم ولی؛

به کسانی که درجوار تواند و

ازهمه بریده اند حسودی میکنم...

همان ها که رواق دارالحکمه

میشود پاتوقشان...

یادارالحجه.

جایی که نه آنتن هست

نه اینترنت.

ونه گوشیه همراه...

جایی دور ازدسترس دیگران؛

جایی فقط برای باریدن و هق هق زدن.

جایی که رو به قبله که باشی؛میشود صحن آزادی...

تاسحر رواق دارالحکمه باشی

و نمازصبح جمعه صحن آزادی...

وبعد ندبه باخودحضرت برای خودش

و آمدنش...

حسود نیستم ولی

به یاد آن روزها

غبطه میخورم

غصه میخورم

بغض میکنم

و تمام میشوم...

یابن الحسن آقاجان؟

جمعه ای مرا میهمان صحن طلا میکنی؟؟؟