به دلم آمده است که از سوی محبوب
قاصدی خواهد آمد...
خبری
حرفی
نامه ای...
غمگین نباش حبیب؛محبوب به تو عنایت دارد،
محبت دارد؛دیگر چه جای غصه است...؟!
هنوز کلام زن به پایان نرسیده است که
سحوری در،به تعجیل نواخته میشود.زن فریاد میزند:
«آمد.خودش باید باشد»
حبیب ازجا برمیخیزد و هم چنان مبهوت به زن نگاه می کند:
«چه می گویی زن؟!»
و به سمت در می رود و وقتی باز میگردد دست هایش که دو سوی نامه را
گرفته اند؛از شدت شعف می لرزد:
«بسم الله الرحمن الرحیم
از :حسین بن علی
به:فقیه گرانقدر؛حبیب بن مظاهر
امابعد
ای حبیب!
تو نزدیکی مارا به رسول الله نیک می دانی
وبیشتر و بهتر ازدیگران ما را میشناسی.
تو مردفطرت و غیرتی.
خودت را ازما دریغ نکن.
جدم رسول خدا درقیامت قدردان تو خواهد بود.»
زن گریه و خنده و غبطه را به هم می آمیزد
و نجوا می کند:
«فدای نام و نامه ی تو ای امام!
خوشا به حالت حبیب!
کاش نام من هم به قلم و زبان محبوب می آمد.
کاش لحظه ای یادمن هم درخاطره ی او جاری می شد.
کاش یک بار هم مرا به نام می خواند
به اسم صدا میکرد.
بال دربیاور مرد!
پرواز کن حبیب!
ببین امام به تو چه گفته است!
ببین امام باتو چه کرده است.
ببین امام چه عنوانی به تو کرامت فرموده است!
ای شوی من
ای شوی فقیه من!
برخیز که درنگ جایز نیست.
اما...
درنگ کن.
یک خواهش.
یک درخواست
یک التماس.
وقتی به محبوب رسیدی
سلام مرا به او برسان
دست وپای او را به نیابت من ببوس
و به آن عزیز بگو
که پیرزنی در کوفه هست که کنیز توست!
که تو را بسیار دوست می دارد.»
_#خط به خط عاشقانه شنیدن و خواندن
ورق ورق غبطه
و جرعه جرعه عشق را چشیدن و
در آخر پیرزنی شدن برایت
جانم را خواهد گرفت روزی؛حسین جانم..
قدری کوتاه حبیب وار صدایم کن
جان می دهم به صدایت حسین...
#قسمتی#از#از دیار حبیب#به قلم#استاد#شجاعی