چرا حسین؟؟؟؟
هرکس در وجوش،در ظاهرش،در رفتارش،درگفتارش،در نگاهش،درلبخندش،در بغضش و و و و ......نشان میدهد نشانش را.
تبلیغ میکند نشانش را.
این نشان هرچه زیباتر و کامل تر وجامع تر باشد،و ساده تر بگویم هرچه ماندگارتر باشد،هرچه ابدی تر باشد،
آرامش بیشتر ؛خیال جمع تر، وعشق در زندگی حقیقی است.
آن زمان است که دل بریدن ازهرچه غیر اوست،شیرین و شیرین تر میشود...
حالا اگر این نشان ،دلیل خلقت تو باشد،زمین و زمان را به هم میدوزی تا همه ی وجودت نشانت را نشان دهد.
اینگونه عشق حقیقی درجریان است و به راستی بدون عشق هیچ جایی نمیرود انسانی.
سکون مطلق است...هیهات که از انسان بودن خارج میشود این فرد...
تفسیر کساء یمانی میگوید:
دلیل خلقت "عالم" ،نه فقط انسان!!!!!......زهراست و ایل وتبارش.
محمد "ص"میگوید:حسین منی و انا من حسین.
حسین آبرو داد به دین.حسین دین محمد را زنده نگه داشت.
حسین شد کشتی نجات دین.
حسین
حسین
حسین....
یکی از همان پنج تن آل عبا.
تفسیر من از دلیل خلقت خودم:
خدا مرا آفرید تا برای حسین نفس بزنم
تا برای حسین قدم بردارم
تا برای حسین بنویسم،فقط حسین.
تا برای حسین بخندم
تابرای حسین بغض کنم
تا پدرم رفت ؛برای قتلگاه حسین ضجه بزنم؛نه پدرم"که او نیز فدای حسین"
تا برادرم رفت،بازهم بازینب همنوا شوم برای حسین.
تا شش ماهه ام رفت ،برای علی اصغر حسین ناله کنم.
و همه وهمه برای حسین باشد وبس.
به راستی همه ی حوادث دور و برم بهانه ایست تا یادت کنم،حسین جان.
راهی جز حسین نیست،مابقی بیراهه اند رفیق...
و در یک کلام:
تا به بلای کربلا آزموده نشده ام،از دنیا نروم...