دوباره خرابم کن;کربلا

دلم گرفته برای روزهایی که تمام دغدغه م تو بودی

و نبودنت قلمم را ساعت ها به نوشتن وامی داشت

وچه منظم دلتنگت میشدم

هرروز ساعاتی

و هرساعت دقایقی

یادت جانِ دوباره میبخشید به زندگیم...

دلم برای ثانیه ثانیه های آن دغدغه هایم تنگ است

کاش راهی نشانم دهی

راهی که راهنمایش خودت باشی...

راهِ برگشت را ترسیم کن

فقط;این راه را جوری تنظیم کن تا

مسیرش از کربلا باشد...

من دیگر منِ سابق نیستم

بگذار کربلا دوباره خرابم کند

و از نو بناکند...

جاده ی نفسم یک طرفه شده

کاش همه طرف را که نگا میکردم

تورا میدیدم منِ کور...

از این نابینایی

از این نفهمی

از این نادانی

از این عقب ماندگی

در عذابم;خدا...

راهِ نجاتی بفرست