من زنده ام به عشق تو....

انسانها ذاتا دوست دارند

دوست بدارند و دوست داشته شوند

اما شاید اینکه چه کسی و

 چه چیزی را دوست بداریم

ویا چه کسی و چه چیزی مارا دوست بدارد

چندان اهمیتی نداشته باشد...انگار لذتِ عشق

می چربد به چیزهای دیگرش.

مرحله اول را داغی و شدتِ عشق می نامم!

و مرحله ی دوم را دوامِ عشق .

وسپس درنظرم می آید که عشق را به 

دوام می سنجند نه به شدت!..

و چه بسیارند عشق هایی که در شروع شدت دارند

ودرنهایت بی دوام اند....

و چه کم اند عشق های با دوام;عشق های حقیقی

و جاودانه....

حواسمان باشد که به چه و که عشق می ورزیم

و چه و که به ما عشق می ورزند...

هرچه و هرکه ما را ازخدا دورکند;بی دوام است!

خواه سنگ باشد;خواه مقام;خواه پول;

و خواه باورهای سست وبی ریشه که

با وزشِ بادی (گرفتاریهای دنیایی)فرو میریزند

و روز به روز بی ایمان تر از قبل می شویم و نمی فهمیم که چه شد

که به اینجا رسیدیم!!!

کمی بیشتر مراقبِ خود باشیم.

مراقبِ ایمان;مهربانی;خوبیهایمان;

حتی مراقبِ بدیهایمان که حالشان بهترشود نه بدتر!

و در آخر مراقبِ نگاهِ امامِ مان باشیم

او که عشقش هم دوام میطلبد و هم شدت!

او که عشقش رقیب نمی پذیرد

وهمه ی دوستدارانش عاشقِ یکدیگرند!

این ها که می گویم حرفِ مفت نیست

باورکنید;

به وجودی دل ببندید که مسِ وجودتان را طلا کند!

عشقِ حقیقی جز این نیست

وجز این بازیچه ای بیش نیست....

دنیایِ بی ولایت ارزنی نمی ارزد

وقتی محورِ اصلی نباشد;الباقی به چه کار آید؟!

به چه عشقی به پاخیزید و برای که کارکرد؟!

به راستی عشقی باید باشد ;تا عشق ورزید...

خدایا آخرین ذخیره ی این خاندانِ عشق را برسان...

چرا که ما به عشقِ او زنده ایم!...

#من زنده ام_به عشقِ_تو_ یا_ صاحب الزمان

اللهم عجل لولیک الفرج